Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

«Δεινοι» τραγουδιστες τα ποντικια!

«Δεινοί» τραγουδιστές τα ποντίκια

Τα υπερηχητικά σήματα που παράγουν τα ποντίκια μοιάζουν με ...τραγούδια

Ουάσιγκτον
Όταν ο Ουόλτ Ντίσνεϊ σκέφτηκε να προσθέσει στη δική του εκδοχή της Σταχτοπούτας ποντίκια που τραγουδούν, προφανώς δεν γνώριζε πόσο πραγματικό θα ήταν το αποτέλεσμα. Οπως έχουν ανακαλύψει πρόσφατα οι ειδικοί τα φαινομενικά «άφωνα» ζωάκια έχουν την ικανότητα να παράγουν υπερηχητικές κραυγές κοινωνικού περιεχομένου οι οποίες μοιάζουν περισσότερο με μουσική.

Ωστόσο το αν το «τραγούδι» τους είναι έμφυτο ή επίκτητο αποτελεί αυτή τη στιγμή ένα «ακανθώδες» αλλά και ιδιαίτερα σημαντικό ζήτημα για την επιστήμη. Και αυτό γιατί η εκμάθηση των φωνητικών μοτίβων αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο ορισμένων μόνο ειδών, όπως π.χ. το δικό μας.

Δυο νέες μελέτες που δημοσιεύονται στην επιθεώρηση PLoS ΟΝΕ, ωστόσο, ρίχνουν νέο φως στο μυστήριο.

Το τραγούδι αλλάζει με την ηλικία
Η πρώτη μελέτη, η οποία διεξήχθη από ειδικούς των κολεγίων Ιατρικής και Φαρμακευτικής του Πανεπιστημίου του Βορειοανατολικού Οχάιο και του Ινστιτούτου για την Έρευνα της Ακοής MRC, διαπιστώνει ότι τα χαριτωμένα τρωκτικά γεννιούνται με μια έμφυτη λατρεία προς το …τραγούδι!

Σε πρώτη φάση, οι επιστήμονες προσπάθησαν να κατανοήσουν τις αναπτυξιακές αλλαγές μεταξύ των διαφορετικών τραγουδιών, οι οποίες επέτρεπαν στους γονείς να διαχωρίζουν τις κραυγές των μικρών τους από εκείνες μεγαλύτερων ποντικιών.

Εντόπισαν λοιπόν αρκετά χαρακτηριστικά, τα οποία διαφοροποιούνταν ανάλογα με την ηλικία των τρωκτικών. Για παράδειγμα, τα μοτίβα των συλλαβών των τραγουδιών γίνονταν όλο και πιο περίπλοκα.

«Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι η αυξανόμενη περιπλοκότητα του τραγουδιού δείχνει ότι τα ποντίκια ενδεχομένως να είναι ικανά να διδάσκονται «φωνητική» αναφέρει η ερευνήτρια και κύρια συγγραφέας της μελέτης Τζασμίν Γκρίμζλι.

«Εντοπίσαμε επίσης άλλους παράγοντες, πέρα από την εκμάθηση, οι οποίοι σχετίζονται με μια γενετικώς ελεγχόμενη νευρομυϊκή ανάπτυξη, που θα μπορούσε να εξηγεί την αύξηση της πολυπλοκότητας με την ηλικία» προσθέτει η ειδικός.

Κατά μάνα, κατά κύρη
Στη δεύτερη μελέτη, οι ειδικοί του ιαπωνικού Πανεπιστημίου Αζαμπού, του Ινστιτούτου Επιστήμης του Εγκεφάλου RIKEN και του Προγράμματος Συναισθηματικής Πληροφορίας Okanoya, προχώρησαν σε πειράματα για να διαπιστώσουν εάν τα ηχητικά μοτίβα που παρήγαγαν τα ζώα επηρεάζονταν από γενετικά χαρακτηριστικά ή το ευρύτερο περιβάλλον στο οποίο ζούσαν.

Χρησιμοποίησαν αρσενικά ποντικάκια δύο διαφορετικών φυλών, τα οποία παρήγαγαν διαφορετικά μεταξύ τους ηχητικά σήματα. Μέχρι τον απογαλακτισμό τους τα πειραματόζωα μεγάλωσαν στο κλουβί άλλης από τη δική τους φυλή.

Από μαγνητοσκοπήσεις που πραγματοποίησαν οι ειδικοί από την 10η έως την 20ηεβδομάδα της ζωής των μικρών, φάνηκε ότι παρά το γεγονός ότι μεγάλωσαν με ποντίκια διαφορετικής φυλής, η «διάλεκτος» του τραγουδίσματός τους δεν επηρεάστηκε.

«Το γεγονός ότι τα ποντικάκια που είχαν μεγαλώσει με άλλη φυλή τραγουδούσαν «τραγούδια» παρόμοια με εκείνα των γενετικών τους γονιών, δείχνει ότι πίσω από τα ηχητικά σήματα κρύβεται ένας ισχυρός γενετικός μηχανισμός» αναφέρει ο Τακεφούμι Κικουσούι, ένας εκ των συγγραφέων της μελέτης. 

πηγη tovima

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More